مقدمه
لغت پردیس (دانشکده) معانی مثبت و عمیقی را با خود تداعی می نماید. در ذهن ما فضای سبز جمعی که با نقاطی از ساختمان های خوش منظر و زیبا پر شده و با شور و نشاط دانشجویان مشغول بحث ها هستند. فارغ التحصیلان دانشکده با خوشحالی به سال های سپری شده در پردیس درحالی می اندیشند که نه تنها کلاس ها و دوستان شان را بیاد می آورند بلکه فضای دربرگیرنده آنرا با انسی عمیق به یاد می آورند. (منظر عینی)
چه بسا شب هایی که با هم اتاقی هایشان درحال مباحثه سیاسی یا ورزشی در پیاده راه های آنجا قدم زده اند. راه پله های کتابخانه در روزهای گرم تابستان در فرصت بین کلاس ها نفسی تازه می کردند یا درختانی که در زیر سایه سار آنها با دوست های جدیدشان آشنا می شدند.
از دوره میانه (قرون وسطی) فضای مطلوب و ایده آل یک دانشگاه فضای سرزنده ای بوده است که دانشجویان درکافی شاپ ها، میدانچه های عمومی و غذاخوری هایش جمع می شدند و درباره آنچه در کلاس آموخته بودند، همچون فیلسوفان بحث می کردند.
اما بسیاری از پردیس ها امروزه به علت عدم توجه به فراهم کردن فضای جمعی با روح و سرزنده – که به اندازه فضای کلاس درفراهم آوردن دوره آموزشی مناسب دارای اهمیت هستند -، تنزل یافته اند.
چگونه فضاسازی می تواند زندگی پردیس را بهبود بخشد؟
امروزه ایده هایی درحال شکل گیری است که بهینه سازی و ارتقاء فضاهای دانشگاهی به عنوان مکان هایی برای تعاملات جمعی و روحیه و فضای خلاقیت دانشجویان اساتید و بخش اعضایی که در دانشگاه فعال هستند را ارتقاء می دهد و یا مسئولین دانشگاه از اینکه چگونه منظر و احساس یک پردیس سراسر تجربیات آموزشی و تحصیلی را تحت تاثیر قرار می دهد، هر روز بیشتر آگاهی می یابند.
شش فرصت اصلی ساماندهی پردیس
فیل ماریک مدیر برنامه ارتقاء فضاهای دانشگاهی، دامنه وسیعی از مقررات اصلی و فرصت هایی که امروزه در این فضا ها مطرح می شوند را بر می شمرد که همگی به ارزش های کارکردی پردیس به عنوان یک محیط مجرد و منحصر به فرد اشاره دارد و نه فقط به عنوان محل انباشت امکانات.
1.مکان تعامل مردم و نظرات مختلف
به طور معمول دانشکده و دانشجویان به وسیله نظم و انتظام خودشان منزوی و محدود می شوند و هر کدام جداگانه در ساختمان های خود دور هم از هم پنهان می گردند که این موضوع باعث توقف تعامل و مشارکت دو طرف می شود.
“ما نیازمند ایجاد پیوند و همکاری بیش از پیش هستیم.” اما پردیس هایی که امروزه ساخته می شوند به دانشجویان و دانشکده اجازه مخفی شدن نمی دهند. شما دیگر نمی توانید گروهی را از گروه دیگر کاملاً جدا کنید. در دنیای امروزه دانشکده مدیریت و بازرگانی نیاز به تعامل با دانشکده پزشکی و دانشکده علوم دارد.
دانشجویان نیازمند مشارکت با دانشکده هستند و همه دانشگاه نیز نیازمند تعامل با جامعه ای گسترده تر است. شما به اشتراک مساعی با رخدادهای طبیعی نیاز دارید که این امر با پردیس مملو از فضاهای جمعی نیرومند میسر می شود.
2.خلق فرصت ها نه امکانات
دانشجویان و اساتید از بقیه افراد متفاوت نیستند، آنها می خواهند در مکانی خرم، هیجان انگیز، پر تحرک و ایمن زندگی و فعالیت کنند ولی به این موضوع غالباً در روش های طراحی، برنامه ریزی یا بهسازی محیط های دانشگاهی در دهه های اخیر اعتنایی نشده است.
مایریک می گوید: میلیون ها دلار صرف تجهیز ساختمان هایی شده است که سرمایه های اصلی خود را در پشت دیوارها پنهان کرده اند. اگر تنها قسمت کوچکی از این مبلغ سرمایه گذاری شده، در جهت انتقال برنامه های داخل ساختمان به فضای بیرونی صرف شده بود، تفاوت عمیقی در تجربه عمومی از پردیس ایجاد می گردید.
شعار کلیدی “تبدیل پردیس به فضای بیش از حاصل جمع اجزاء آن” ایده مهمی بود که PPS آن را پی گیری می نماید. معنی ساده این اصطلاح از این قرار است: “جمع کردن فعالیت ها و دسته بندی کردن آنها برای خلق یک مکان پویا و سرگرم کننده برای اقشار مختلف مردم در ساعات مختلف روز.” به عنوان مثال: تراس یک کافه دانشجویی می تواند با باغ نزدیک آن و نمایشگاه چرخان مجموعه های هنری دانشگاه تجمیع شود. ترکیب این افراد که قاعدتا ً می بایست از هم جدا باشند ،مکانی به مراتب هیجان انگیزتر وسرگرم کننده تر و دیدنی تر از تک تک آنها ایجاد می کند.
یک راه آزمایش مطلوب فضایی یک فضای جمعی، ارزیابی طول مدت توقف افراد در آنجاست. اگر عموم در یک فضای جمعی حدود 15 دقیقه مکث کنند، برای افزایش مدت توقف آنها درآن فضا چه اقداماتی می تواند صورت گیرد؟
شاخص دیگر این است که چه گروه هایی سنی از فضا استفاده می کنند؟ اگر فقط افراد بین 18 تا 21 سال هستند، در این صورت فعالیت های دیگری، جوان ترها و مسن ترها را جلب فضا می کنند. به همین دلیل مقیاس پردیس که همیشه در خود محدود است و از زندگی و معاشرت جامعه محلی، بریده شده و منحصراً به فعالیت های آموزشی اختصاص دارد، کمترین دستاورد و تجربه را برای دانشجویان خواهد داشت. برخی از محبوب ترین پردیس های آمریکا بایست با نواحی تجاری مجاور تلفیق شوند تا آنها را پر از فعالیت نمایند. ایده ای که در میدان هارواد کمبریج، خیابان ایالت در ماد سیون و خیابان تلگراف در برکلی پیاده شد.
جمیز هوارد به دانشکده هنر ماوا در جورجیا و دانشکده چارستون در کارونیای جنوبی به عنوان دو نمونه از بهترین پردیس ها در ایالات متحده اشاره می کند، چرا که ساختمان های این دانشکده ها به جای اینکه جداگانه در زمین جداگانه خود قرار گیرند، مثل بسیاری از دانشکده های اروپایی واقعاً با بافت همسایگی مجاورتشان کاملاً در هم تنیده اند.
3.ایجاد تعادل بین انعطاف پذیری و کنترل در پردیس
پردیس های دانشگاهی نمی خواهند همان اشتباه پردیس شراکتی مرتکب شوند. جایی که تاکید بیش از حد بر امنیت محیط این معنی را می دهد که آنها هرگز فضای حیاتی نیستند. دانشگاه ها، برخی اوقات از افزایش کاربری های غیر معمول مثل میوه فروشی، مسیرهای دوچرخه یا هر چیز دیگری که باعث توقف و مکث مردم در زمین های آنها شوند، بیمناک اند.
بعضی دانشکده ها آن چنان محدودیت های سختی ایجاد کرده اند که هر گونه فضای دلپذیر یا دعوت کننده در پردیس ها را بین برده است. در این گونه موارد امتیاز و فرصت های بهره بردن از فضای سر زنده جمعی دانشجویان و دانشکده همچون بازرگانان نادیده نگاشته می شود.
پاسخ های آسانی برای این تقاضای کنترل وجود ندارد ولی مایریک خاطر نشان می کند که تجربه عملکرد PPS درموسسه های خصوصی مثل مرکز خرید و فرودگاه همچون دانشگاه ها این موضوع رانشان می دهد که اگر شما مقداری فضا را آزاد کنید، همه سود خواهند برد.
در کلام آخر موقعیت بستگی به مدیریت معقول استفاده های همگانی دارد چه در فضاهای عمومی و چه در فضاهای خصوصی مثل یک پردیس انجام پذیرد.
4.بهینه سازی روابط شهری
یک دانشگاه و جامعه در برگیرنده آن با هم تعامل مثبتی خواهند داشت، هنگامی که هر دو بر گستره ای وسیعی از موضوعات متنوع همیاری و اشتراک داشته باشند. نتیجه خوشایند این همیاری رونق اقتصاد محلی همراه با نیروی کار و تلاش ماهرانه و اشتغال پر رونق و ادامه داری است که در اثر حضور اساتید و دانش آموختگان فعال و مشگل گشا ایجاد می شود.
ولی هنگامی که این رابطه مغایر و متناقض باشد، هم دانشگاه و هم شهر از شلوغی ترافیک و پارکینگ ها در عذاب هستند. دانشگاه ها از خدمات ضعیف شهری گلایه می کنند و باید از مالیات و عوارض معاف شوند. از سوی دیگر مقابله با مسائل اجتماعی گریبان گیر پردیس ها می شود و رفتار خشونت آمیز دانشجویان آمار شکایت ها را بالا خواهد برد.
ریچارد فریلند، رئیس دانشگاه شمال شرقی بوستون که عهده دار هدایت همکاری های دانشگاهی ایالت پنسیلوانیاست، کاهش جرم در محلات کم درآمد، بهبود مدارس محلی، ارتقاء فضاهای همسایگی و بهینه سازی توسعه اقتصادی را به عنوان تجربه های شوق انگیزی هدایت کرده است. جریان های موفقیت آمیز مشابهی در سایر دانشگاه ها نیز به وجود آمده اند.
5.کاشتن بذر پایداری
به عنوان محلی برای پرورش ایده های خلاقانه، دانشگاه ها برای پیشگامی و جلوداری تجربه ساختمان های پایدار آینده فعال شده اند. با این حال مایریک تأکید دارد که سبز بودن (همگام بودن با محیط زیست) خود به تنهایی یک امکان و پتانسیل نیست بلکه مهم این است که ساختمان با بقیه پردیس چه رابطه ای برقرار می کند، به عنوان مثال یک ساختمان باز واقعی باید در مسیری قرار گیرد که مردم برای آمدن به آنجا به جای اینکه رانندگی، پیاده روی کنند.
این موضوعی است که دانشگاه دوک در برنامه توسعه پردیس خود به دنبال آن بوده است. چگونه می توانید یک محیط پیاده در مجموعه ای که برای استفاده با ماشین خو گرفته ایجاد کنید؟ این سوالی است که رئیس دانشگاه دوک و کسی که در برنامه بهبود پردیس ها با PPS همکاری داشته است می پرسد. چگونه بر استفاده از دوچرخه و پیاده روی تأکید باید کرد؟ این موضوعی است ما روی آن کار می کنیم. او می گوید: طراحان و برنامه ریزان معمولاً اولویت بیش از حدی برای خیابان ها قائل می شوند. باید به پردیس ها، بر اساس اهداف ویژه آنها پرداخته و فکر شود. باید روشن شود چگونه ساختمان های متنوع به هم مرتبط شوند؟ مکان های تجمع در کجا قرار می گیرند؟ مسیر پیاده از کجا بگذرد و سپس خیابان ها متناسب با این دیدگاه طراحی شوند. در بیشتر موارد، این موضوع منجر به بازاندیشی کلی طرح هر یک از خیابان ها می شود.
او یادآوری می کند که برنامه آتی PPS در هاروارد به این موضوع خواهد پرداخت که چگونه نتایج و ثمرات این تجربه به شعبه دیگر دانشگاه در آستون ادامه یابد.
6.حل معضل ترافیک و پارکینگ
در بسیاری از پردیس ها حمل و نقل به یک معضل چند بعدی تبدیل شده است. دانشکده بایستی به آسانی در دسترس دانشجویان و اساتید قرار داشته باشد اما نه با محاصره دانشکده با جاده های وحشتناک و پارکینگ های عظیم که صمیمیت و مقیاس پیاده محیط را که برای یک محیط آموزشی ضروری هستند از بین ببرد.
توجه بیش از اندازه به مساعد کردن محیط برای ورود ماشین ها منجر به این می شود که پردیس ها به فضاهایی بی روح، یکنواخت و خالی از زندگی جمعی تبدیل شوند.
دانیل کنی تحقیقاتش نشان داده که بسیاری از دانشجویان عادت دارند که از خوابگاه تا کلاس را با ماشین طی کنند. تمایل استفاده از اتومبیل، حس جمعی پردیس ها را سرد و سست می کند.
پارکینگ های عظیم و بی روح ویژگی فضاهای محلی را از بین می برند و شاید باعث نزول و سقوط آنها شوند. او اقدامات ضربتی برای ترویج دوچرخه سواری و استفاده از ماشین های ون و حمل و نقل عمومی را در دانشگاه های مختلف پیشنهاد می کند.
سر فصل هایی برای ساماندهی پردیس های دانشگاهی Big Plans On Campus (75.0 KB)
تعداد دانلود: 10
زمان آخرین دانلود: سه‌شنبه, 13 آگوست 2019
------------------------------------------------------------------------------------------