در معرفی کتاب از زبان نگارندگان آن می­خوانیم :
مطالعه انجام شده با عنوان “معماری و باغسازی اسپانیا در دوران اسلامی”  در راستای شناخت تاریخی، هنری، معماری و باغسازی جنوب اسپانیا (اندلس) می­ باشد و معرفی محصول این سرزمین در دوران اسلامی و مقایسه آن با نمونه­ های مشابه در معماری اسلامی ایران، می­تواند به عنوان گامی مفید در چگونگی تأثیرگذاری و تاثیرپذیری فرهنگ و تمدن عالی ایرانی- اسلامی با معماری اروپا مطرح گردد. در کتاب حاضر، در مورد مطالعه، به بررسی ویژگی­های خاص هر یک از بناهای موجود در آن مرکز پرداخته شده است. در فصل سوم به طور کلی، بررسی و مقایسه تطبیقی باغ سازی ایران و اسپانیا صورت گرفته که در آن وجوه اشتراک و افتراق اصول باغ سازی و منظر پردازی مورد مداقه قرار فصل اول به معرفی موضوع و بررسی تاریخ مرتبط با آن پرداخته شده است؛ در فصل دوم پس از معرفی قسمت­های مهم تمرکز ساخت در محدوده گرفته است؛ در فصل چهارم آرایه­ ها و تزیینات در معماری و باغ­سازی ایران و اسپانیای دوران اسلامی مورد مقایسه تطبیقی قرار گرفته­ است. بر این اساس و نیز با توجه به تاریخ­ حضور سلسله­ های حکومتی در ایران و اسپانیا می­توان اظهار نمود که گذشته از شباهت­ ها و وام ­گیری­ های بسیار معماری اسپانیا از معماری ساکنان شمال افریقا که به مورها معروفند شباهت­ها و نزدیکی بسیاری نیز می­ توان در میان سنت­ها و فنون ساخت و نیز ذائقه معماران، منظرپردازان و مخاطبان این هنرها در ایران و اسپانیای دوران اسلامی یافت که خود می­تواند گویای ریشه­ های مشترک فرهنگی و خاستگاه­ های مشابهی برای این هنرها باشد. نتایج فصل اول نشان ­دهنده زمینه­ های مساعد اجتماعی در حوزه حکومتی مورد نظر می­ باشد به طوری­که باعث پایداری و دوام آن در طول قرون متمادی بوده است. همچنین بررسی­ های تاریخی انجام گرفته نشانگر وجود دلایل سیاسی به منظور حمایت از رشد هنرهای اسلامی علی ­الخصوص معماری و سایر هنرهای تزئینی بوده است. از جمله این دلایل می­ توان به وجود رقابت میان حکومت اندلسی با پایتخت ­های مهم جهان اسلام مانند بغداد و قاهره اشاره کرد. در فصل دوم بیان شده است که در نگاه اول به اکثر بناهای مورد بررسی، ماهیت قلعه­ گونه و حالت نظامی داشتن این بناها قابل شناسایی است که چه در کاخ­ها و چه مساجد دیده می­ شود و شاید دلیل آن جنگ­های پی­ در پی داخلی و مذهبی بوده است. از نکات قابل توجه دیگر، شیوه آب رسانی به شهرها در دوران اسلامی است که به مانند تلفیقی از روش­های سنتی ایرانی و رومی، هم از طریق قناتی که در زیر زمین حفر شده بود و هم از طریق آبروهایی بر روی قوس­های نعل اسبی انجام می ­گرفت. در کل می ­توان گفت که بناهای این دوران داراي سلسله مراتب فضايي و طبقاتی بوده ­اند، بدین صورت که نخست جایگاه هر یک از طبقات و افراد در سازماندهی فضایی مورد توجه قرار می­ گرفت و سپس فضاها با توجه به کاربری آن­ها در سلسله مراتب طرح وارد می­ شده ­اند. همچنین بیان شده است که این معماری تلفیقی هنرمندانه از معماری خالص شمال آفریقا و معماری اسلامی دوران اموی است که خود وامدار معماری­ های ایرانی و بیزانس می ­باشد. در فصل سوم مطرح شده است که باغ ايراني به گونه ­اي حکيمانه در جهت کمال خويش با قوانين کيهان هماهنگ و جاودانه مي­ شود. این جاودانگی به عنوان الگویی برای سایر باغ ­ها علی الخصوص در کشورهای اسلامی مورد استفاده قرار می­ گیرد، بدین ترتیب باغ­های اندلسی به عنوان نمونه­ ای از به کارگیری طرح باغ­ های ایرانی معرفی شده است. نتایج حاصل از فصل چهارم نشانگر تعاملات قابل توجه در کلیه هنرهای تزیینی و وام­ گیری خاستگاه هر یک از این هنرها از دیگری است.